باریخ نیوز –

دکتر کوروش برارپور

عضو هیأت علمی اندیشکده آینده اندیشی سیمرغ

در ثانیه‌های آغازین روز پنجشنبه بیست و چهارم اسفند ۱۴۰۲ به همراه دو تن از همنوردانم آقایان کریم رمضانی و آرش باوند اقدام به صعود زمستانه قله دماند از جبهه شمالی کردیم که به دلیل ناآمادگی یکی از همنوردان و به پیروی از آن؛ از دست دادن زمان و تغییر ناگهانیِ شرایط آب و هوایی روی قله؛ این برنامه‌ی صعود با لمس ارتفاعات ۵۰۰۰متری دماوند، ناتمام باقی ماند!

طبق برنامه‌ریزی قبلی قرار بود فاصله‌ی کمابیش ده کیلومتری میان گوسفندسرای حاشیه دره عروسک‌ها (با ارتفاع ۲۷۵۰متر) تا جانپناه ۴۰۰۰متر را که برفکوبی نسبتا سبکی را به‌همراه داشت در مدت‌زمان حدود ۴/۵ساعته بپیماییم که متاسفانه ناهمخوانی توان جسمی یکی از همنوردان با توان دو همنورد دیگر سبب از دست رفتن دو ساعت زمان (و مهمتر از آن، به‌هم خوردن شرایط ذهنی دو همنورد دیگر) شد.

در شرایطی که سرعت باد در جانپناه ۴۰۰۰متر حدود ۳۵کیلومتر بر ساعت بود همنورد ناخوش‌مان را به دو کوهنورد شیرازی سپردیم که به دلیل انصراف از صعود به قله و بازگشت از ارتفاع حدود ۴۴۰۰متری، شب را در جانپناه سپری کرده بودند و قرار بود تا دو ساعت دیگر به ناندل برگردند. از این دو کوهنورد مهربان و دوست‌داشتنی درخواست کردیم تا هنگام فرود به همراه همنورد ما، سه‌تایی به ناندل برگردند و خودمان به سمت قله حرکت کردیم.

هنگام حرکت به‌سمت قله شرایط ذهنی همنورد دومم که از توان جسمی خوبی برخوردار بود به‌حدی مخدوش شده بود که وی نیز اشتیاقی که در ناندل برای صعود به قله را داشت از دست داده بود و ایشان نیز تمایل صددرصدی برای صعود به قله را نداشت.

در جانپناه ۴۰۰۰متر من به ایشان پیشنهادِ ادامه‌ی برنامه صعودمان را دادم (طوریکه به وی اطمینان دادم در هر جای مسیر که او خواست اجرای برنامه را متوقف خواهیم کرد و به ارتفاعات پایین‌دست بازخواهیم گشت) که خوشبختانه پذیرفت. به‌همین دلیل در جانپناه ۵۰۰۰متر نظر ایشان را برای ادامه صعود جویا شدم که با اینکه در صورت صعود قله، زمان کافی برای فرود داشتیم ولی نظر وی به کم کردن ارتفاع و بازگشت به ناندل بود.

پس از بازگشت به ناندل و هنگام خداحافظی با مهماندار خوش‌اخلاق و دوست‌داشتنی خانه کوهنوردان ناندل – سعید صالحی، حدود ساعت ۱۵ عصر سرعت باد روی قله دماوند به کمابیش ۶۰کیلومتر بر ساعت می‌رسید. این پدیده نیز سبب شکل‌گیری کلاه‌ابری روی قله شده بود که جلوه‌ای بسیار زیبا و باشکوه به دماوند زیبا می‌داد!

با توجه به یک‌روزه بودن این برنامه و الزام در بالابودن سرعت صعود و فرود؛ کفش مورد استفاده کوهنوردان در این برنامه زمستانه، تک‌پوش سنگین به همراه سوپرگتر بوده است! پوشاک پایین‌تنه؛ سه‌لایه (پاوربیس، پُلار و گورتکس) و بالاتنه نیز پنج لایه (بیس، پاوربیس، پُلار، گورتکس و کُت‌پَر) بوده است. کمترین دمای قابل لمس در ارتفاع ۴۰۰۰متر کمابیش منهای ۱۸درجه سانتیگراد، در ارتفاع ۵۰۰۰متر کمابیش منهای ۲۵درجه سانتیگراد و برای قله نیز کمابیش منهای ۳۳درجه سانتیگراد بوده است. در این برنامه از دو جفت دستکش دوپوش (با پوش پلار و گورتکس) برای ارتفاع ۴۰۰۰متر و پایین‌تر و یک‌جفت دستکش دوپوش پَرِ ۸۰۰۰متری برای ارتفاعات ۴۰۰۰متر به بالا استفاده شده است. همچنین؛ کم‌بودن حجم برف روی یال‌ها و نبود یخ‌زدگی در طول مسیر صعود و فرود هیچگاه از کرامپون استفاده نشد.